No i tak męczę się od wczoraj, ale byłam twarda, NIE WEZMĘ, głos wewnętrzny zadecydował, prześpię ten ból. I tak próbowałam do 2 w nocy... Wymiękłam, poddałam się, jak narkoman na głodzie zaczęłam szperać po szafkach, oczywiście budząc mojego kompana życia, który notabene nadał mi nowy przydomek ORCIA, wszystko notuje, wszystko zostanie wytknięte jak tylko urodzę i wrócę do formy i znowu będę go zawstydzać moim bicepsem :) I tak o 2 w nocy zaczęłam ratować się paracetamolem, miałam jechać dzisiaj na krzywą cukrową, ale o 7 jak otworzyłam oczy i dalej roznosiło mi głowę, wiedziałam że krzywa cukrowa będzie musiała poczekać do jutra.
Niby już mi lepiej, ale głowa w dalszym ciągu ćmi, a jak na złość na parterze nowi sąsiedzi przeprowadzają generalny remont łącznie z wybijaniem ścian, więc dźwięk wiertarek, walenia młotem i huj wie jeszcze co doprowadza mnie do pasji. Ale jestem wyrozumiała...
Wracając do ORCI... Mój Boże to jest paradoks. Do 20 tygodnia nie miałam brzucha praktycznie w ogóle, jęczałam do swojego "Może ze mną jest coś nie tak, gdzie ten brzuch? Czemu go nie mam? Może lekarze robią mnie w huja, taki spisek, truman show, mamy Cię, itd?" i tak wywołałam szydło z worka. Od 20 tygodnia jak się zaczęło to nie wierzyłam jak szybko może się to dziać. I tak przemaglowałam swoją szafę i tak rosnę. I muszę podkładać sobie poduszkę pod brzuch kładąc się na boku. I nie mogę już korzystać z publicznych toalet bo oddawanie moczu w pozycji narciarza jest już niewykonalna. Bądź tu człowieku zdrów i pisz wiersze. Kobiecie nigdy się nie dogodzi.
Teraz tylko proszę żeby nie urósł za duży, bo już mi ciężko a tu jeszcze 14 tygodni przed nami.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz